دلسوخته تر از همه سوختگانم

از جمع پراکندهء رندان جهانم

در صحنه بازيگري کهنه دنيا

عشق است قمار من و بازيگر آنم

با آنکه همه باخته در بازي عشقم

بازنده ترين هست در اين جمع نشانم

اي عشق از تو زهر است به کامم

دل سوخت , تن سوخت , ماندم من و نامم

عمريست که ميبازم و يک برد ندارم

اما چه کنم عاشق اين کهنه قمارم

اي دوست مزن زخم زبان جاي نصيحت

بگذار ببارد به سرم سنگ مصيبت

من زنده از اين جرمم و مسحق به مجازات

مرگ است مرا گر بزنم حرف ندامت

بايد که ببازم , با درد بسازم

در مذهب رندان اينست نمازم

من دربدر عشقم و رسواي جهانم

چون سايه بدنبال سر عشق روانم

او کهنه حريف من و من کهنه حريفش

سرگرم قماريم من و او رو سرجانم

عمريست که ميبازم و يک برد ندارم

اما چه کنم عاشق اين کهنه قمارم