اکنون جهان در تاریکى مطلق به سر مى‏برد

سلام به موسى کاظم
سلام
به مولاى عشق
سلام به فصلِ سبز امامت
سلام به طمانینه ایجادِ کلام
سلام به تکاپوى نیایش و عبادت

سلام
به تو که در جاده‏هاى روشن نور جارى هستى
و حنجره‏ات پنجره‏ى عبور وحى
سلام
به عظمت خلقت
به دوردست آرزو

سلام
اى حضور پیامبر گونه‏ى امامت
اى که عطوفتت کلمات را به آسمان مى‏برد
و ذرات عالم را بر زمزمه‏ى توحید وا مى‏دارد

سلام
اى که چشمانت فانوس هدایت است
و تاریکى‏ها در پرتو روشن چهره‏ات از هم شکافته مى‏شوند
سلام
اى که کلامت پتکى آهنین است بر کوهساران مکاشفه

سلام
اى رسالت عظیم
اى خنکاى مهربانى
اى فرو خورنده‏ى خشم‏ها
اى که صبر از تو درس تحمل مى‏گیرد
و جهان در حضورت آسوده خاطرى را تجربه مى‏کند

سلام
اى آسایش مطلق ذرات
اى دلیل آرامش عالم
سلام
به تو که فریادت صاعقه‏وار بر تاریکناى جهل تازیانه مى‏شود
و زلالینه‏ى اشک‏هایت نیایش را در اقیانوس شناور مى‏کند
سلام
اى دلیل چرخش زمین
و علت گردش زمان
سلام
اى روح متمرکز در سفالینه‏ى تن
اى رویاى جارى در کلمات
اى تقدس زیستن

سلام
به تو که خواب غفلت را از چشم‏ها کنار مى‏زنى
به تو که بلاغت کلامت اندیشه را متمرکز مى‏سازد
سلام
اى جان منتهى به بهشت و روشنى
اى تجلى گاه نور
اى تکثیر مهربانى
سلام
اى که سرت به عظمت هستى به معراج تن پیوند مى‏خورد
سلام
اى که آسمان بر شانه‏هاى بلندت زیسته است
سلام
اى که امانت الهى عشق در تحمّل قلب صبورت جارى است
سلام
اى موسى‏کاظم

خوب که گوش کنى صداى تاریخ را مى‏شنوى
صداى ضجه‏هاى زمان را مى‏شنوى
صداى هق هق ثانیه‏ها به گوشت مى‏رسد
مى‏شنوى گزارش اندوه بار زیستن در تاریک‏ناى هستى را
مى‏شنوى صداى زمزمه‏هاى شبانه مردى را
که امام موسى نامش بود و لقبش کاظم
مى‏شنوى طنین فضیلت‏هاى مادرش حمیده را
مى‏شنوى آوازه بزرگى پدرش صادق را
مى‏شنوى طنین نفس‏هاى متمرکز تکاپو را
در حوزه‏هاى علم و دانش
بر جلسات آسمانى علم و ایمان
خوب که گوش کنى
از دل تاریخ مى‏شنوى زمزمه‏هاى راسخ اعتقاد را

دلت مى‏خواهد خورشید شوى
به آسمان بروى
فریادهایت را شعاع درخشان کنى
و انرژى کشف و شهودت را به همه‏ى ذرات عالم ببخشى
در خودت به هیجان مى‏آیى
فریاد مى‏زنى
در تکبیر خویش حل مى‏شوى
و قطارى از کلمات را قافله سالار مى‏شوى

خوب که گوش فرادهى
تاریخ را درمى‏نوردى
ناگهان فرو مى‏ریزى
زانویت خم مى‏شود
آسمان دور سرت مى‏چرخد
مى‏شنوى که پنجره‏اى بسته شده است
و روح بلند آسمانى مردى به پرواز درآمده است
که کوه راه جهل را به سمت روشنى رهنمون بوده است.

تمام جهان را مى‏پیمایى
از زمان عبور مى‏کنى
راه کلمات را مى‏بندى
به سراغ غمگین‏ترین مرثیه مى‏روى

امانت بزرگى است
تعزیت عشق
از آبشارهاى زلال اشک پایین مى‏آیى
پیامبرى مى‏شوى به رسالتى دیگرگون
اکنون دلت شکسته است
در هیاهو آغاز مى‏شوى
و او را ندا مى‏دهى
چگونه از این کوچه بى‏صدا گذشتى
چگونه عاشقانت را فراموش کردى
اکنون جهان در تاریکى مطلق به سر مى‏برد

تو پاره‏هاى نور را فریاد مى‏زنى
به مجاهده برمى خیزى
اندوهگین شهادت مردى هستى
که مرگ بى‏اجازه وارد خانه‏اش نمى‏شود
باکترى بى‏اجازه به تجلیل کالبدش نمى‏رود
بهار عمر بى‏اجازه بر او نمى‏گذرد
اندوهگین شهادت مردى هستى
که ثروت زمین و زمان است
چه شب سیاه و غم‏انگیزیست

صداى عبور عقربه‏ها را مى‏شنوى
تنت مى‏لرزد
زمان چه کاروان مهیبى است
وقتى که مرگ بر تو جارى مى‏شود
آبادى چه اتفاق تلخى است
وقتى خرابى پى در پى دارد
باران گرفته است با لحظه‏هاى شرجى‏تر از همیشه
درختان خشکیده در باد مى‏رقصند
و بهار دیگر به این طرف‏ها نمى‏آید

شب تهى مى‏شود
از تمامت خود
از تمامت نور
خورشید مه گرفته‏ترین بغض صبح فرداست
روز شب مى‏شود
و شب به زحمت به روز مى‏آید
او به میهمانى دیگر رفته است
او که میزبان شما بود
پشت دیوارهاى خاکسترى فرو مى‏ریزى
سعى دارى که خودت را جا بگذارى
سعى دارى که...

اکنون جهان به پرتگاه نابودى نزدیک است
لحظه مرور سیاهى و تباهى است
مثل این است که چیزى فرو مى‏ریزد
مثل این است که حرمتى به باد مى‏رود
مثل این است که شهادتى رقم مى‏خورد
غفلت میله‏هاى زندان عجیب است
که پرنده را رها کرده‏اند به حال خود
او رفته است
و تو آه مى‏کشى
تمامت مرثیه ات را آه مى‏کشى
چه غروب غم‏انگیز و تلخى است
چه لحظه خاکسترى تاریکى است
چه غم جانگداز و جانفرسایى
چه اندوه بزرگى
پرواز اندوهگین و باورنکردنى است

زمان سنگین شده است
لحظه‏ها چونان بختکى بر پیکرم آوار مى‏شوند
مى‏ترسم از سیاهى غروبى که پیش روست
مى‏ترسم از لرزش مرگبار زمین
در مرثیه جدایى‏ات
پیاده روى‏هاى زمان تهى از شتاب گام هایم مى‏شوند
تنم ویرانه‏اى مى‏شود که یتیمانه در آن به سر مى‏برم
تکیده‏ام در حصار غربت
هستى‏ام بوى تنهایى مى‏دهد
شهر اکنون بسیار تاریک است
از همه سو دیوار قد مى‏کشد
چونان علف‏هاى مرگ
انسانیت: افیون گرفتارى مى‏شود
تو مى‏روى و تمامىِ رویاهاى شیرین را با خود مى‏برى

آسمان به سختى آبى است
جنگل به سختى سبز است
کبوتر به سختى پرواز مى‏کند
اقیانوس به سختى آرام است
من به سختى من هستم
و تو که به راحتى تو بوده‏اى
به سمتِ او پرواز مى‏کنى
مى‏ایستى بر پاهایت - مى‏ایستى بر قداستِ حضورت
مى‏ایستى بر تمامت انرژى‏ات
پرواز مى‏کنى چونان قو بر برکه مه آلود ابر

آینده‏ى سوخته را به من وا مى‏گذارى
و تقدیر را بدون حضورت
چه غم‏انگیز رقم مى‏زنى
اکنون مدار استوا لاغرتر از آنى است
که زمین را ریسمان ارادت باشد
اکنون رنج جهان فورانى است
که از کوهسار خشم‏آگین مى‏جوشد
اکنون تو رفته‏اى و آنچه مانده است
رنج تاریخ است
دشمنان دوست نما مانده‏اند
و بیمارستانى که بى‏طبیب به سر مى‏برد
زمین
گردونه‏ى حیات
بى حضور تو
اراده‏اى بر شفا ندارد
نامت کلمه‏ى درمان است
امّا تو نیستى
تا لحظه به تکرار خویش زندگى را جریان بپذیرد
تو رفته‏اى
به سرزمین آبى رنگ صداقت‏ها
و اندوهِ بى تو بودن سخت است
خیلى سخت
خیلى سخت

شایا تجلی :: یکشنبه 87/5/6 ساعت 10:38 عصر

نوشته های دیگران ()