کسى به دیدار زمین آمده است _ امام محمّد باقر(ع)

چه صبح زیبایى
آسمان لبریز از سلام
زمین شاد و سرمست
چه صبحِ زیبایی
خورشید
آهسته پنجه‏هاى بلورین را
از کوهسارِ شهود
بر سرنوشتِ برفىِ زمین مى‏تاباند
تا رودها
جارى و خروشان
دشت‏ها را بپیمایند
و پرنده‏ها بشارت برند
بهار تولّدِ پنجمین پرستوى ولایت را

چه صبح زیبایى
کهکشانى روشن
از تولد پنجمین ستاره
هوا
جریانِ عطوفتِ فصل را به انتشار مى‏گذارد
مناره‏ها به اذان آمده‏اند
و مؤذّن‏ها
منادىِ نام بزرگ خداوند شده‏اند
در گوشِ زمین...
و نام بلندش در گوشِ چشمه‏ساران زمزمه مى‏شود
فرشتگان
لالایى عاشقانه خویش را
بر گاهواره‏ى کودکى پهن مى‏کنند
که پیام‏آورِ اعجازِ رسولان است
پیام‏آور روشنى
براى روزهاى باقى مانده‏ى زمین
کودکى بر خاک قدم مى‏گذارد
که عدالت در گستره‏ى نامش
بیتوته مى‏کند
امام محمّد باقر

زندگى
در اوّلین پلک زدنِ او
جریانى تازه به خود مى‏گیرد
و تاریخ
به رنگِ سبزِ امامت منقّش مى‏شود
و پیشانى منوّر او
زمان را به روشنایى مى‏برد
و این تولّدِ فرخنده
بزرگترین بشارت بر گل‏هاى ایمان
بر قلب منوّر مومنین خواهد بود
اکنون
شب‏هاى طولانى سیاه
در تبلورِ او ذوب مى‏شوند
کسى به مهمانى زمین آمده است
که پیش از این
میهمان خداوند بوده است

کسى به دیدار زمین آمده است
که زمان به دیدار او مباهات مى‏کند
امام محمّد باقر
شکافنده‏ى علوم
پروردگار دانش
کسى که فوّاره‏هاى علومِ بشرى
در دستانِ سبز او به رویش و بالندگى رسیده است
مومن‏ترینِ بنده‏گانِ خداوند
پا به هستى گذاشته است
تا خردِ انسان
مقارن با رودى شود
که با حضورش تمامى ساقه‏هاى جوان
ساقه‏هاى قد کشیده بر سجّاده‏ى ایمان
به معراجِ قداست
قد بکشند و روح بلند آینه‏گى را
به سرمنزلِ نجات برسانند

شایا تجلی،امام محمد باقر(ع)

او آمد
و عطرِ تجربه‏اش زمین را
به گلپونه‏هاى معرفت بشارت داد
او پنجمین وعده‏ى سبزِ خداوند است پس از پیامبر
ادامه دهنده‏ى جاده‏ى سبزِ نبوّت
پنجمین ابراهیم
پنجمین بت‏شکن
پنجمین عطیه‏ى وحى
و چهارمین شروه‏خوان تنهایى‏هاى على
چراغِ روشنِ عدالت
تصویرِ راستى و درستى
زمزمه‏ى زیباى صداقت
روشنایى دیده‏گان بشریّت
او چشم گشود به هستى
و اقیانوسى از مهربانى را
بر زمین جارى کرد

از مردى مى‏گویم
که شانه‏هاى جوانمردى‏اش
شیارهاىِ تحمّل را
به موعظه مى‏برد
و کوچه‏هاى یتیمان را
پرسه‏هاى عبورش
یادآور گام‏هاى منوّر على است
از کسى مى‏گویم
که علم در پرتوِ نامش شکوفا مى‏شود
و نداى مهرورزى‏اش
در گوشِ جهان
نغمه‏ى توحید را زمزمه مى‏کند
صدایش در تمامى آسمان‏ها مى‏پیچد
حتى روزهاى نیامده‏ى فردا
تولّدش را جشن مى‏گیرند

اکنون که نجواى ملائک
در آسمان شناور است
اکنون که کعبه آغوش گشوده است
بر میلادِ مرتضایى دیگر
اکنون که نخل‏هاى جهان
پنجمین تکیه‏گاه خویش را
فریاد سُرور سر مى‏دهند
مدینه شاد مى‏خندد...

مدینه شاد مى‏خندد
و در آینه‏ى زمان خود را تماشا مى‏کند
کوچه‏هایش زیبا
خانه‏هایش نورانى
آسمانش آبى و آرام
و نخل‏هایش آواز مى‏خوانند
مدینه شاد مى‏خندد

چه صبح زیبایى
آفتاب
آهسته پنجه‏هاى بلورین را از کوهسار شهود
بر سرنوشتِ برفى زمین مى‏تاباند

پرستوها
میلادش را بشارت مى‏دهند
زمان شتاب گرفته است
بر طلوع دستانِ مهربانش
و او
امام محمّد باقر
معجزه‏اى دیگر را
به درکِ زمان پیوند مى‏کند

شایا تجلی

شایا تجلی :: سه شنبه 88/4/2 ساعت 5:59 عصر

نوشته های دیگران ()